Er was eens een klein meisje. Ze was 7 jaar en kon zich verwonderen over kleine dingen, die in haar ogen groots en bijzonder waren. Ze bekeek de wereld met nieuwsgierigheid en al spelenderwijs leerde ze wat het betekende om te leven. Ze was lief en zachtaardig. Nou ja, niet altijd natuurlijk, maar meestal wel. Soms was ze verdrietig en soms ook boos. Soms lukte iets haar niet en dan probeerde ze het nog eens. En nog eens.
Stel, jij was dit meisje. Zou je tegen haar, je 7-jarige zelf, zeggen dat ze niet leuk genoeg is?
Of dat ze niet genoeg haar best doet? Dat ze lelijk is? Of dom? Dat ze beter haar mond kan houden? Dat ze zich maar aan moet passen aan anderen?
Waarom zou je dat dan wél doen tegen je volwassen ik?
Wees lief voor jezelf.
(Dat je je eigen talenten niet ziet betekent niet dat je ze niet hebt.)
Comentários